Gatunki owadów zapylających

11.02.2017

Pszczoła miodna (Apis mellifera)

Gatunek pszczół społecznych, żyjący w koloniach – rodzinach pszczelich, składających się z jednej matki, kilku dziesięciu tysięcy robotnic oraz okresowo z kilku tysięcy trutni (samców).

Bytuje na budowanych przez robotnice pionowych plastrach z czystego wosku, z obustronnie rozmieszczonymi komórkami służącymi do wychowu potomstwa i gromadzenia pokarmu. Charakteryzuje się polimorfizmem i polietyzmem wiekowym. Rodzina pszczela żyje w zamkniętych pomieszczeniach, w naturze najczęściej w dziuplach drzew, w hodowli w specjalnie do tego celu przystosowanych ulach.

Gatunek przystosowany jest do zapylania większości owadopylnych roślin uprawnych. Zimowanie rodziny pszczelej w kolonii powoduje, że wiosną plantacjom roślin wcześnie kwitnących można zapewnić odpowiednią liczbę owadów zapylających. Ponadto wierność kwiatowa, możliwość przewożenia rodzin nawet na znaczne odległości, a także stosunkowo duży zasięg efektywnego lotu zbieraczek po pokarm (1,5-2 km) sprawiają, że owady te są najważniejszymi owadami zapylającymi naszych upraw.

Trzmiel żółty (Bombus muscorum)

Gatunek z rodziny pszczołowatych. Zaliczany do pszczół właściwych, plemienia trzmiele (Bombini). W Polsce tak jak pozostałe gatunki trzmieli podlega ochronie częściowej.

Trzmiel ziemny (Bombus terrestris)

[su_custom_gallery source=”media: 5957,5956″ width=”200″ height=”200″]

Należy do grupy trzmieli paskowanych. Zakończenie odwłoka jest biało owłosione. Cechą charakterystyczną gatunku są brunatnożółte przepaski. Samce posiadają czarno owłosioną głowę, a na ciele bardzo krótkie włosy. Długość ciała matek wynosi 20-23 mm, robotnic 11-17 mm, a samców 14-16 mm.

Matki pojawiają się od połowy marca (lub na początku kwietnia), robotnice i samce w czerwcu, a młode matki końcem czerwca i na początku lipca. Gatunek gnieździ się pod ziemią, w opuszczonych norach gryzoni, w szparach murów.

Lista pokarmowa trzmiela ziemnego zawiera ponad 570 gatunków roślin z około 70 rodzin botanicznych, w tym drzewa i krzewy owocowe.

Opracowana technologia hodowli gatunku pozwala na jego wykorzystanie także do zapylania roślin na plantacjach towarowych i pod osłonami.

Trzmiele są wyjątkowo odporne na niekorzystne warunki atmosferyczne. Pracują w czasie niepogody, wiatru, niskiej temperatury i opadów, nawet trwających dłużej. Wykonują loty wtedy gdy inne owady zapylające nie latają.

Trzmiel ogrodowy (Bombus hortorum)

Gatunek z rodziny pszczołowatych. Zaliczany do pszczół właściwych, plemienia trzmiele (Bombini). Żyje w większej części Europy w ogrodach i na terenach otwartych. Także w Australii. Gatunek liczny. Trzmiel ogrodowy jak i pozostałe trzmiele w Polsce podlega częściowej ochronie gatunkowej.

Trzmiel olbrzymi (Bombus fragrans)

Owad z rodziny pszczołowatych. Wyglądem bardzo przypomina trzmiela ozdobnego (Bombus distinguendus). W Polsce tak jak pozostałe gatunki trzmieli objęty ochroną częściową.

Trzmiel łąkowy (Bombus pratorum L.)

Gatunek z rodziny pszczołowatych. Zaliczany do pszczół właściwych, rodzaju trzmiel (Bombus). Występuje w Europie Środkowej i Północnej, dość licznie nawet w wyżej położonych regionach.

Występuje w szerokim spektrum zbiorowisk roślinnych, zarówno w parkach jak i na łąkach, polach i w ogrodach. Niespotykany jedynie w głębi lasów.

Samice trzmiela łąkowego wylatują z zimowych kryjówek wczesną wiosną wyszukując kwitnących wierzb. Zakładają gniazda w ukrytych miejscach: ptasich gniazdach, mysich norach, pod próchniejącymi pniami lub w starych budynkach (opuszczone stodoły lub inne budynki gospodarcze

Murarka ogrodowa (Osmia rufa)

[su_custom_gallery source=”media: 5955,5953,5954″ width=”200″ height=”200″]

Samice mają przeciętną długość 10–12 mm, a ich tułów i pierwsze 3 segmenty odwłoka są rdzawe lub rudoczerwone, pozostałe segmenty i głowa – czarne. Na brzusznej stronie odwłoka samicy znajduje się szczoteczka brzuszna służąca do zbioru i przenoszenia pyłku. Samiec, długości 8–10 mm, ma brązowy odwłok z lekkim metalicznym połyskiem, tułów żółtawy lub rdzawy i charakterystyczny pęczek białych włosków na głowie.

Jest to jeden z najpospolitszych wiosennych gatunków pszczół, których loty trwają od pierwszych dni kwietnia do końca czerwca Źródłem pokarmu dla murarki jest ok. 150 gatunków roślin w tym również uprawne. Odwiedza ona m.in. wszystkie gatunki drzew owocowych, porzeczki, maliny, truskawki, jeżyny, rzepak, wykę czy mniszek. Jest ona powszechna w ogrodach przydomowych i sadach.

Murarka zakłada gniazda w spróchniałych drzewach, drewnianych ścianach, belkach, słupach lub konarach, pustych łodygach roślin, takich jak: trzcina, ostrożeń, barszcz, czasami w pustych gniazdach os i pszczół, rzadziej w szczelinach skał i murów.